"Requiem"

Tytuł: "REQUIEM"
Autor: Lauren Oliver
Wydawca: Wydawnictwo Otwarte
Data premiery: 20 marca 2013 r.
Ilość stron: 390
Okładka: miękka
Cena: 34,90 zł
ISBN: 978-83-7515-170-1

RECENZJA

”Rewolucja rozlewa się na cały kraj, oddziały rządowe śledzą i brutalnie tępią grupy Odmieńców. Jako członkini ruchu oporu Lena znajduje się w samym centrum konfliktu. Rozdarta między Aleksem i Julianem walczy o swoje życie i prawo do miłości.
W tym samym czasie Hana prowadzi bezpieczne, pozbawione miłości życie u boku narzeczonego – nowego burmistrza Portland. Wkrótce drogi dziewczyn znów się zejdą, a ich spotkanie doprowadzi do bolesnej konfrontacji. Czy można wybaczyć zdradę?”

Stało się – nadszedł koniec trylogii… Szczerze mówiąc nie liczyłam na taki koniec. Po raz kolejny zostałam zaskoczona przez autorkę. Z jednej strony czegoś mi tam brakowało, ale z drugiej strony - co mogło być dodane? Przecież ostatecznie wyjaśniło się to, co miało się wyjaśnić. Ostatecznie Lena podjęła decyzję…

Tym razem podział książki również ogranicza się do dwóch słów, albo raczej imion. LENA i HANA. Z tych dwóch perspektyw dowiadujemy się co dzieje się ‘tam’ i ‘tutaj’. Ale tym razem jest to dużo lepszy obraz niż w „Pandemonium”. Bardziej dokładny. Straszliwie podobał mi się fakt, że autorka sprytnie przechodziła z jednej płaszczyzny do drugiej, łącząc przy tym wątki. Dosłownie można było połączyć jakieś zdarzenie z życia Leny z tym, co akurat działo się u Hany. Jednak opis z okładki kłamie… Hana i bezpieczne, pozbawione miłości życie? No dobra, dobra – może i było pozbawione miłości… Ale – bezpieczne? Przepraszam bardzo. Gdybym powiedziała co sądzę o FREDZIE, musiałabym zmienić ustawienia tego bloga na 18+. Podła gnida. Cieszę się, że – jak to ujęła jedna z bliskich mi osób – karma działa. Jak już dało się zauważyć, ta część trylogii najbardziej na mnie wpłynęła. Najbardziej podziałała mi na emocje. Równocześnie najszybciej ją przeczytałam i wciągnęła mnie tak bardzo jak „Pandemonium”. Na początku wątki Hany się dłużyły, ale później było lepiej. Okazało się, że życie po wyleczeniu wcale nie musi być takie nudne i pozbawione emocji. Cieszę się, że z Hany nie pozostało zombie. Z drugiej strony autorka wprowadziła tę jedną, małą, malutką rzecz, która bardzo namieszała. Hana nie była takim aniołkiem jak mogło się wydawać. Ale o tym musicie dowiedzieć się sami. Przepraszam, że tak manipuluję Waszymi emocjami :)

Pojawił się. Powrócił. Żywy.
Już myślałam, że połączenie ze sobą takich dwóch odmiennych temperamentów jak Alex i Julian nie podziała zbyt dobrze. Myliłam się! Czasami nie sposób było się nie uśmiechnąć. Czasem trzeba było wybuchnąć śmiechem. Trzeba było się denerwować, raz na jednego, raz na drugiego i trzeba było się smucić. Ale nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło. Więc mówicie, że to antyutopia? No nie wiem…

"Requiem" zrobiło na mnie wrażenie. Po raz pierwszy przy tej serii muszę stwierdzić – ta książka nie była przewidywalna. Nie brakowało oczywiście minusów, ale ich znikoma ilość sprawia, że nie musiałabym w ogóle o nich wspominać. Z resztą to tylko moja subiektywna opinia. Otóż nie podobało mi się rozwiązanie akcji w przypadku Hany i brak relacji między byłymi przyjaciółkami, choć tak wiele miały sobie do powiedzenia. Reszta w tym przypadku była w porządku. Brakowało mi także jakiejś kropki nad i w przypadku porzuconego chłopaka (by nie zdradzać kto nim był).
No i w końcu – przepraszam, że to powiem – cała trylogia skojarzyła mi się z sagą „Zmierzchu”. Ale zanim wszyscy przeciwnicy wyrzucą komputer przez okno by tego nie czytać dodam natychmiast, że trylogia „Delirium” była znacznie lepsza (nie ubliżając sadze Pani Meyer). No ale sami zauważcie – pierwsza część opisuje losy dziewczyny, która zakochała się w kimś, w kim nie powinna. W dodatku miłość została odwzajemniona. Druga część – chłopaka nie ma. Odszedł. A dziewczyna popada w depresję i szuka pocieszenia w ekstremalnych sytuacjach, dzięki którym czuje obecność ukochanego. Pod koniec tej części ukochany powraca. I w końcu część trzecia – walka pomiędzy dwoma mężczyznami. Próba dokonania wyboru. Dobrze, że Lauren Oliver nie pisała o wampirach. Mogłoby się to źle skończyć.

Czy wspominałam, że w „Pandemonium” dreszcze jeszcze częściej dawały o sobie znać? O nie, teraz nie dają o sobie znać… Teraz po prostu nie znikają. Ale ich ciągła obecność sprawia, że czytelnik w końcu się przyzwyczaja i już ich nie czuje. Przynajmniej póki nie zbliża się ku końcowi. Aż szkoda, że nie ma już po co sięgać, czego kontynuować. Ale z drugiej strony to dobrze. Nie chciałabym kontynuacji. Dzięki takiemu zakończeniu można samemu snuć dalszą opowieść. Tak długo, aż się nie znudzi.

Reasumując – warto. Choćby dla tej historii. Dla tych ludzi. Dla wszystkich, którzy zginęli i próbują żyć dalej. W świecie, na którym miłość miała zostać zabita. W mieście, które wybudza się wśród płomieni niczym feniks z popiołów. Choćby po to, by się dowiedzieć, czy mury w końcu runą.

Moja ocena: Okładka: 8/10
Szybkość czytania: 9/10 Akcja: 8/10
Bohaterowie: 10/10

I pamiętajcie – wszystko zależy od gustu.

Piszcie w komentarzach co sądzicie o „Requiem”.
A jeśli jeszcze nie czytaliście, piszcie opinie na temat recenzji.
Każdy głos jest mile widziany.

~ Agnes