"Miasto kości" - FILM

Właśnie wróciłam z kina i macie rzadką okazję pośmiać się z mojego beztalencia związanego z tym, że nie potrafię pisać recenzji o filmach. Cóż. Jak już wiecie, książkę skończyłam czytać dosłownie parę dni temu, więc miałam dość świeżą percepcję i mogłam porównać każdy szczegół. A że dzieło Cassanry Clare bardzo mi się podobało, wszystko zapamiętałam z najmniejszymi detalami.

Już sam trailer mi się nie spodobał i spodziewałam się, że film będzie się różnił od książki. Nie myślałam jednak, że aż tak… Jednak najpierw napiszę o tym, co mi się podobało, a dopiero później trochę się popastwię. Dobrze?

Gdybym nie czytała książki, na pewno bym uznała, że film miło się oglądało. Całkiem przyjemna rozrywka na jeden wieczór. Akurat mi musiało się spodobać to, co nie podoba się sporej większości. Otóż uważam, że Jamie Campbell Bower był idealnym wyborem do postaci Jace’a, czego nie można powiedzieć o pozostałych aktorach… Ten jeden zagrał całkiem nieźle i nie zamieniłabym go na nikogo innego! Alec też mi całkiem pasował, choć było go zdecydowanie za mało w tym wszystkim. Bałam się także, że Izabelle będzie mi przypominać Alice ze „Zmierzchu”. Na szczęście tak się nie stało.
Kolejną rzeczą, która mi się bardzo spodobała była charakteryzacja Cichych Braci. Tak jak w książce, mieli oni zaszyte usta i nie posiadali oczu. Także ich ubiór i miejsce przebywania przypadły mi do gustu. W sumie całkiem podobnie ich sobie wyobrażałam podczas czytania.

Oczywiście ogromy plus za muzykę, która była świetnie dobrana. Nie zachwaszczała i pasowała do sytuacji, a co więcej, była przyjemna dla ucha i jestem pewna, że przy odrobinie szczęścia zaopatrzę się w soundtrack. Pod tym względem było naprawdę w porządku.
No. I to by było na tyle dobrego… Gotowi na ostrą jazdę bez trzymanki?

UWAGA!! PONIŻSZY OPIS MOŻE ZAWIERAĆ SPOILERY Z KSIĄŻKI I FILMU
– bo te dwie rzeczy trzeba stanowczo oddzielić…

Okej. To od czego by tu zacząć? Może od początku?
Film się zaczyna całkiem okej, gdyby nie fakt, że od pierwszych scen diametralnie mija się z książką. Aktorzy zostali fatalnie dobrani (poza Jace’m). Wszystko się różni. WSZYSTKO.
Klub nazywa się Pandemonium, ale na napisie widnieje runa, która zachęca Clary do wejścia. Szczegół? No cóż – takich tam wiele. Na imprezie Clary zachowuje się jak paranoiczka, jest przerażona, wrzeszczy i ogólnie wygląda jak pierwszej klasy świr (łącznie z tym, że po nocach maluje w pokoju runy i wywiesza je na wszystkich ścianach).
A koleś w niebieskich włosach (tu czarnych) ją podrywa. Błagam…

Pominę teraz parę scen i dojdę do pierwszego spotkania z Jace’m. Już po telefonie od matki Clary biegnie do domu i jak każdy wie – zastaje tam demona. Niespodzianka! Kto go zabija? Nie, nie ona… Gdy już nie ma demona, Clary od razu wpada na pomysł, żeby wypytać sąsiadkę. Dorothea rozdaje tarota i co? Łał, Jace dostrzega na kartach kielich i z miejsca wie, że to na pewno on.

Instytut. Nie ma Churcha, choć w trailerze się pojawia. Hugo nie pojawia się wraz z Hodgem. Dopiero po jakimś czasie zostaje ukazany i to chyba jedyny moment, gdy go pokazują. Wszystko to, czego czytelnik dowiaduje się gdzieś tam w środku, czy pod koniec – tu zostaje wyjaśnione od samego początku. Kawa na ławę, karty na stół. Po pierwszych dziesięciu minutach widz wie wszystko. Tylko że te szczegóły, które w książce miały jakieś tam znikome znaczenie, tu są pominięte. Moi bliscy do teraz sądzą, że Jace używał magicznej różdżki, bo w całym filmie ani razu nie padło słowo „stela”. A „sensor”? Zapomnijcie.

Potem nagle pomijają 3/4 książki. Akcja leci na łeb na szyję. Byliście ciekawi jak pokażą Simona – szczura? Powiem Wam jak pokazali. Wcale. Wampiry go porywają, bo chcą kielich. Mądre, prawda? No i oczywiście do odpowiedniego miejsca udają się wszyscy, nie sami Jace i Clary. A sama walka… Nie każcie mi tego pisać.

Scena na dachu wyjęta z Avatara. Przy pocałunku nagle pojawia się deszcz. To wyglądało tak komicznie, że cała sala ryknęła śmiechem. Wszystkie miłosne sceny są grubo przesadzone. Miałam wrażenie, że oglądam kiepską parodię. Nagle stał się cud i Jace opowiedział historię z sokołem. Była całkiem dokładna… Wiecie czego w niej zabrakło? PUENTY. Tak, dokładnie. Nie padły te słowa, które wszystkim zapadły w pamięci – „…Chłopiec nigdy nie zapomniał tego, czego się nauczył: że kochać to niszczyć i że być kochanym to znaczy zostać zniszczonym”.

Znowu pomijają znaczącą część książki i nagle pojawia się Valentine. Klapa na całej linii, bo po rozmowie z Hodgem każdy już wie o tym, o czym nie powinien. Wszyscy wiedzą jakiej potwornej rzeczy dowiedzieli się czytelnicy. Tutaj dostajemy od razu odpowiedź i z góry wiadomo, czy to prawda, czy kłamstwo. Żeby tego było mało, cała walka toczy się w Instytucie. Nagle pojawia się masa rzeczy, których nie było w książce. Valentine nie zdejmuje żadnej klątwy i nie ucieka z żadnym kielichem przez portal, który nota bene jest w Instytucie i wcale nie jest lustrem ani drzwiami. Raczej portalem z „Gwiezdnych wrót”. A jeśli sądziliście, że bliżej poznacie jakieś wilkołaki, albo że śmierć któregoś z nich będzie uwydatniona, to się grubo myliliście.

Najgorsze, że mimo całej akcji film po prostu był nudny.
Po wyjściu z kina byłam w totalnej rozsypce. Moje zbulwersowanie osiągnęło najwyższą skalę i przez bite dwie godziny wszystkim - mówiąc kolokwialnie - nawijałam o tym, że wszystko tam było nie tak jak powinno. Nawet nie wyjaśnili dlaczego Hodge był objęty klątwą i co to dla niego oznaczało!!

Jeśli macie ochotę obejrzeć film, w którym nie ma nic z tego, o czym czytaliście, życzę miłej zabawy. Jeśli macie ochotę popatrzeć na luźne interpretacje WSZYSTKIEGO, dopowiadanie mnóstwa rzeczy, o których w książce nie było mowy (J.S. Bach był Nocnym Łowcą), wymyślanie nowych zdarzeń i sytuacji, oraz ograniczenie większości tego, co napisała Cassandra, zapraszam do kina! Przez chwilę przeszło mi przez głowę, że chciałabym nigdy nie przeczytać tej książki. Dzięki temu nie byłabym teraz tak załamana. Jeśli pojawi się druga część, to raczej nie wydam na nią pieniędzy i poczekam, aż któraś stacja pokaże ją w telewizji.

Nawet nie potrafię dać odpowiedniej oceny… Może gdybym przeczytała książkę zaraz po premierze i po takim czasie poszłabym na film, byłoby inaczej. Niestety za bardzo popsuli cały czar. Widziałam wiele kiepskich ekranizacji książek. Ale ta była najgorsza ze wszystkich. Takie mam o tym filmie zdanie. Nawet jeśli była to tylko wizja reżysera, to chyba nie czytał tej książki…

~ Agnes