Karolina Otwinowska i pianinowy misz masz 2

Standardowo - okładki :)
Po kliknięciu w obrazek przejdziecie do strony.


Dla tych, którzy jeszcze nie czytali recenzji -> "Dieta (nie) życia"

Jak już napisałam w tytule, dzisiaj także druga część pokazu mojej gry ;)
Tym razem będzie to coś dla fanów... "Gnijącej Panny Młodej"!

Filmik przedstawia utwór "Victor's Piano Solo" w pełnej wersji. Nagranie pochodzi z 2011 roku i muszę Wam przyznać, że to jeden z moich ulubionych utworów, do których często wracam i które nigdy mi się nie znudzą.
Za każdym razem gdy siadam do pianina, gram chociaż fragment poniższego dzieła.
Jestem w nim bezgranicznie zakochana.


Musicie mi wybaczyć mały zastój :) Jak pewnie większość z Was wie, zaczynam studia i miałam ostatnio dużo rzeczy na głowie. Do tego mój komputer wymagał małego formata i dopiero teraz miałam do niego pełny dostęp :)

~ Agnes

"Dieta (nie) życia"

Tytuł: "DIETA (NIE) ŻYCIA"
Autor: Karolina Otwinowska, Agnieszka Mazur
Wydawca: Wydawnictwo Nasza Księgarnia
Data premiery: 11 marca 2009 r.
Ilość stron: 208
Okładka: twarda
Cena: 34,90 zł
ISBN: 978-83-10-11584-3

RECENZJA

Anoreksja i bulimia to dwie podstępne, brutalne choroby, o których chyba wszyscy już słyszeli. Niestety media zazwyczaj mówią o nich przy okazji rozpatrywania kwestii coraz chudszych modelek, przez co można łatwo zapomnieć, że to dotyczy także innych – ludzi chodzących każdego dnia ulicami miast, sąsiadów, znajomych, szkolnych przyjaciół. Często mówi się, że od modelek się zaczyna. Młode dziewczyny patrzą na wyretuszowane zdjęcia w gazetach i pragną wyglądać jak kobiety z obrazków.
Nawet jeśli dana nastolatka, czy już kobieta zdaje sobie sprawę, że zdjęcia są w pewien sposób przerabiane w programach graficznych, niełatwo jej przejść obojętnie koło lustra.
Pro ana i mia, znane jako anoreksja i bulimia. Pod tymi dwoma określeniami kryje się zawsze ten sam obraz – nienaturalnie wychudzona osoba, która wzbrania się przed jedzeniem i mimo swojego wyglądu nadal sądzi, że jest otyła. Te dwie skrajności często się ze sobą splatają i krzyżują na wszystkie możliwe sposoby. Niezależnie od przechodzenia z jednej skrajności w drugą, choroba często kończy się śmiercią. I to właśnie śmierć dopadła przyjaciółkę dziewczyny, którą czytelnik poznaje w tej książce.

Karolina Otwinowska – autorka i główna bohaterka książki – nie miała łatwego życia. Z powodu choroby straciła więcej niż tylko kilogramy. Przez dziesięć lat walczyła z anoreksją, a w wieku dwudziestu lat postanowiła opowiedzieć swoją historię, by ostrzec wszystkie osoby będące bliżej choroby i utraty silnej woli. Prawda jest taka, że jeśli nie przeżyło się w życiu czegoś naprawdę okropnego, dwudziestolatkom w głowach tylko zabawy i stosunkowo małe pojęcie o życiu. Inaczej było w przypadku Karoliny, która w tym wieku była już po sześciu hospitalizacjach i wielokrotnie dokonywała prób samobójczych. Bardzo trudno ocenia się historie z życia wzięte, bo te przelane na papier dla wielu są tylko słowami. Czy można oceniać czyjeś życie w określonej skali? Myślę, że na cierpienie nie ma odpowiedniej oceny. Karolina wykazała się ogromną odwagą i opisała w swojej książce najintymniejsze szczegóły życia podkreślając jednocześnie, że jej dzieciństwo było szczęśliwe, a choroba okazała się wyjątkowo podstępna. Nakreślając na kartach tej historii pewnego rodzaju kodeks niszczący ciało i duszę stworzyła prawdziwą skarbnicę wiedzy nie tylko dla osób zainteresowanych problemem, ale także dla psychologów i chorych.
Sama, chodząc po krętej i wyboistej drodze, pokonała „szkodnika” i dziś studiuje psychologię, by móc w przyszłości pomagać takim, jak ona.

Nigdy nie sądziłam, że w 208 stronach można tak dokładnie zarysować przebytą walkę z chorobą. Tym bardziej, że na ten temat powstało już wiele książek. Bardzo dużym walorem tej powieści jest fakt, że czytelnik od początku wie, iż historia, którą czyta jest prawdziwa. Co więcej, autorka umieściła na kilku ostatnich stronach parę zdjęć z czasów przed chorobą i w jej trakcie. To doskonały zabieg. Gdy odbiorca pozna już całą historię, może na dokładkę zobaczyć efekty na własne oczy. Choć widok jest przerażający, otwiera oczy na prawdziwość zawartą w słowach Karoliny. Całość jest doskonale dopracowana i wszystkie detale są ściśle powiązane z anoreksją. Przód okładki jest bardzo ciemny, tytuł dwuznaczny, a na pierwszym planie widać dziewczynę objętą chorobą. Wewnątrz okładki, na przyjemnym dla oka fiolecie, umieszczono kilka ledwo widocznych motyli. Zanim zacznie się czytać, można stwierdzić, że owady tam nie pasują. Jednak później czytelnik zdaje sobie sprawę, że są tam umieszczone, bo mają swój cel. Piękne, barwne, zróżnicowane… Same nie dostrzegają swojego piękna. Nie było im dane patrzeć w lustro i wiedzieć, że to one – że są i są piękne. Odfruwają w siną dal, tam gdzie już nikt ich nie widzi, tak delikatne, że nawet oddechem można je zdmuchnąć, a dotykiem skruszyć. Są przede wszystkim lekkie i trudno je złapać. Wydają się być idealnym odzwierciedleniem tego, do czego dążą wszystkie osoby chore na anoreksję.

Cóż więcej można pisać o treści… Wielu z Was na pewno wie, na czym polega choroba. Ale opowieść Karoliny uderza prawdziwością. To nie tylko zarys choroby, lecz prawdziwe uczucia osoby, która przez to przeszła. Jedno można na pewno powiedzieć – wzruszeń nie brakuje. Ze wszystkich książek o anoreksji, ta okazała się być najlepszą, jaką do tej pory przeczytałam. Pewnego dnia po prostu kurier zadzwonił do moich drzwi. Rozpakowałam karton i zaczęłam czytać pierwszą stronę. Po chwili pierwsza strona zamieniła się w dwunastą, a ja wygodnie rozsiadłam się w fotelu, nie zważając na bałagan po pozostawionym pudle i otwarte szuflady, w których szukałam nożyczek. Nie mogłam się oderwać. Dwudziesta strona… Czterdziesta strona… Z amoku czytania ocknęłam się gdy zostało mi kilka stron do końca. Tę wzruszającą historię przeczytałam jednym tchem. Było mi dane poznać losy Karoliny Otwinowskiej i Wam życzę tego samego.
Natomiast autorce życzę, żeby się trzymała i pamiętała, że nigdy nie jest sama.

6/6

Piszcie w komentarzach co sądzicie o książce.
A jeśli jeszcze jej nie czytaliście piszcie opinie na temat recenzji.
Każdy głos jest mile widziany!

~ Agnes

Gary Shteyngart

Standardowo - okładki :)
Po kliknięciu w obrazek przejdziecie do strony.


Trzeba przyznać, że okładki przyciągają swoimi kolorami :) Szkoda, że nic poza tym książka nie oferuje...

Dla tych, którzy jeszcze nie czytali recenzji -> "Supersmutna i prawdziwa historia miłosna"

Dzisiejszy post jest także postem organizacyjno - informującym.
Otóż nawiązałam swoją pierwszą współpracę z grupą...

Serdecznie dziękuję!!
I teraz parę informacji...
Jeżeli prowadzicie bloga o książkach, filmach, serialach czy grach, lubicie pisać opowiadania lub przeprowadzać wywiady i chcielibyście nawiązać współpracę recenzecką, to zapraszam do kontaktu ze SZTUKATEREM. Wystarczy wysłać swoje zgłoszenie na adres: info@sztukater.pl! Warto spróbować. W Sztukaterze spotkacie się ze wspaniałymi, miłymi osobami, które z wielką chęcią przyjmą Was do swojego grona!

~ Agnes

Dobra passa trwa...

Dzisiaj znowu się chwalę! Zostałam wyróżniona przez stronę LubimyCzytać i znajduję się w dziesiątce
szczęśliwych osób, do których trafią ebooki :) Przy okazji - ogromne gratulacje dla osoby, która wygrała główną nagrodę! Praca tej osoby była świetna :)


Więcej informacji TUTAJ.

~ Agnes

"Supersmutna i prawdziwa historia miłosna"

Tytuł: "SUPERSMUTNA I PRAWDZIWA HISTORIA MIŁOSNA"
Autor: Gary Shteyngart
Wydawca: Świat Książki
Data premiery: 04 maja 2011 r.
Ilość stron: 464
Okładka: miękka
Cena: 36,90 zł
ISBN: 978-83-2472-147-4

RECENZJA

„Powieść obyczajowa, rozgrywająca się około roku 2030. Ludzie porozumiewają się już tylko za pomocą komunikatorów, liczą się jedynie nowinki i wszystko, co pozwala zachować młodość, a czterdziestolatki uważane są za dinozaury. W takim świecie tradycjonalista Gary, lat trzydzieści dziewięć, zakochuje się w młodej Eunice: "produkcie" współczesności. Czy, by zdobyć jej serce, będzie umiał się zmienić? Kapitalna satyra na dzisiejszy sposób życia i wzruszająca historia o miłości z akcją w plajtującej Ameryce.”

Witam po dłuższej nieobecności! Dzisiaj będzie krótko i na temat :)

UWAGA! Recenzja (trochę zmieniona i krótsza) bierze udział w konkursie znajdującym się o tutaj.

Widzieliście kiedykolwiek książkę "Supersmutna i prawdziwa historia miłosna"?
Polecam!... omijanie szerokim łukiem. Ewentualnie podchodzenie z kijem. Bez baseballa raczej nie wychodźcie z domu, bo ktoś w pociągu czy tramwaju może ją czytać.
Możecie zrobić akcję "na Raskolnikowa" i podp... zajumać komuś siekierę z szopy. W celach konkretnych oczywiście. Oj nie bójcie się! W tym przypadku naprawdę można skrzywdzić książkę. Na różne sposoby. Każdy się nada, byle tylko się jej pozbyć.

Okładka pewnie rzuci Wam się w oczy. Przez biel przechodzą hipnotyzujące, różnokolorowe opary. Tytuł od razu Was ostrzega, że historia będzie smutna.
Z tyłu okładki zostało przypieczętowane, że to dysutopijna wizja przyszłości...
Naprawdę?...
Satyra na najniższym możliwym poziomie ze szczyptą irytowania i nader niskiego poziomu w stylu pisanym. Zwycięzcą tegorocznego konkursu za najgorzej opisaną fabułę i kompletny brak polotu na choćby strzępki klimatu zdobywa (werble proszę…) Shteyngart Gary!
Erotyka, od której robi się niedobrze. Cukierkowe maile pełne zwrotów "mój mały kucyku" i mężczyzna, którego wyższa siła popycha do młodszej ofiary podniecenia na technologię.
Jeśli macie ochotę męczyć się z tym CZYMŚ, to gratuluję odwagi. A jeśli sądzicie, że w połowie zrobi się lepiej, przyzwyczaicie się, coś się odmieni... Też byłam taka naiwna.
Weźcie najgorszą lekturę, albo nie - książkę, którą zaczęliście czytać i nie mogliście jej dokończyć, pomnóżcie ten stan razy największą znaną przez Was liczbę i dorzućcie do tego nerwy jak przed ważnym egzaminem.
Ta książka to kwintesencja tego, co najgorsze. To gasnąca co chwilę zapałka kiedy potrzebujecie ognia. To wybite okno w środku zimy. To brak kawy po pięciu nieprzespanych nocach! Najgorszy twór, jaki powstał! To „książka”, po której człowiek może stwierdzić, że książki nie powinny istnieć!

Zalecam nie tykać.
Przepraszam, dziękuję, do widzenia.

To coś oceniam następująco: Okładka: 4/10 Szybkość czytania: 1/10 Bohaterowie: 1/10

I pamiętajcie – wszystko zależy od gustu.

Piszcie w komentarzach co sądzicie o książce.
A jeśli jeszcze jej nie czytaliście, radujcie się. I piszcie opinie na temat recenzji.
Każdy głos jest mile widziany!

~ Agnes

TAG - zaksiążkuj swojego bloga i pianinowe misz masz

Dziś coś zupełnie innego! :) My Paper Paradise nominowała mnie do zabawy polegającej na zaksiążkowaniu bloga. Na czym to dokładnie polega? Otóż należy dobrać książkę / autora do każdej litery nazwy bloga. Znienawidzone, ulubione, takie, które chciałoby się mieć... Cokolwiek przyjdzie autorowi do głowy :) No to zaczynamy...

RECENZENTKI KSIĄŻKOWE
Requiem - najszybciej przeczytana przeze mnie część trylogii "Delirium".
Echols Jennifer - jestem bardzo ciekawa jej książek.
Cmętarz Zwieżąt - pierwsza książka Kinga!
Endymion Spring - moja pierwsza książka fantasy.
Numery 1,2,3 - moja ukochana trylogia, do której będę zawsze wracać z miłą chęcią!
Złodziejka książek - książka, którą pokochałam od pierwszych stron.
Ee Susan - marzy mi się "Angelfall", ale boję się długiego czekania na kolejne części.
Niebo jest wszędzie - książka, która podbiła moje serce.
Trzy metry nad niebem - książka, którą zaczęłam i pierwszy raz w trakcie jej czytania przeczytałam inną książkę.
Kiedyś na pewno - moja pierwsza książka Ewy Nowak.
Intruz - jedyna książka w mojej biblioteczce, która została zakupiona prawie pięć lat temu i nadal nie miałam okazji jej przeczytać ;/

Kolonie Knellera - pierwsza tak cienka książka, na podstawie której film okazał się znacznie lepszy i ciekawszy.
Syrena - pierwsza część trylogii, po której nie spodziewałam się tak pozytywnych efektów, jakie dostałam.
Ishiguro Kazuo - człowiek, który napisał najlepszą dysutopię, jaką czytałam ("Nie opuszczaj mnie")
Ą - niech będzie Allen - nie lubię ani jego książek, ani filmów. Przykre ale prawdziwe :)
Żeromski Stefan - no nie dzierżę człowieka... Nie mogę go znieść... ale tyłek mi na maturze uratował, bo "Przedwiośnie" znałam najlepiej :D
Krucha jak lód - książka ma 616 stron. Przeczytałam w dwa dni.
Obiecaj mi - moja pierwsza książka Evansa.
W pierścieniu ognia - najlepsza według mnie część "Igrzysk".
Eugenides Jeffrey - najpierw obejrzałam film "Przekleństwa niewinności", czego żałuję, bo dopiero niedługo zabiorę się za książkę, a chciałabym, by było odwrotnie.


Taguję wszystkich, którzy mają na to ochotę! Jestem ciekawa jakie książki znajdą się pod Waszymi nazwami blogów :)


Skoro już obiecałam, no to muszę...
Moja propozycja pokazania Wam jak gram przypadła Wam do gustu, jak dało się zauważyć w poprzednim poście.
Od razu powiem, że filmików mam bardzo mało i wszystkie były nagrywane kilka lat temu.
Postanowiłam, że podzielę je na części, żeby nie zarzucić Was od razu swoim beztalenciem :D
Muszę Was najpierw ostrzec... Wszystkie nagrania pochodzą z aparatu, który nie jest przystosowany do nagrywania filmów. Lepiej nie słuchać jakoś głośno, bo słychać szum i trzeszczenie.
Dźwięk jednym słowem nie jest taki, jaki być powinien.
Do rzeczy. Na fortepianie gram od ponad 10 lat. Mogłabym powiedzieć, że nawet 11. Przez 6 lat chodziłam do Państwowej Szkoły Muzycznej I stopnia. Zawsze czułam jakiś popęd do muzyki. Gdybym mogła, nauczyłabym się grać na wszystkich instrumentach świata!

Dzisiaj coś dla fanów... "ZMIERZCHU"!

Filmik numer jeden, to utwór "River flows in you". Kompozytorem jest japoński pianista - Yiruma. Ja jednak nie posiadam nut. To jeden z utworów, których nauczyłam się grać ze słuchu. Nagranie pochodzi z 2008 roku.


Filmik numer dwa, to utwór "Her" Roberta Pattinsona. Swoje wykonanie nagrałam w 2010 roku.

~ Agnes

Stephen King

Standardowo - okładki :)
Po kliknięciu w obrazek przejdziecie do strony :)


Kochani czytelnicy!
Ponieważ posty z okładkami zawierają także informacje organizacyjne, chciałam Wam w pierwszej chwili podziękować za to, że nadal mnie czytacie :)
Jestem z Wami od (prawie) czterech miesięcy, a lista obserwatorów przekroczyła już 100 osób! :)
Wielu blogerów robi w tym momencie konkursy. Ja niestety takiego nie zrobię, bo później (mam nadzieję) stuknie 200, a potem 300 obserwatorów i musiałabym je robić co chwilę ;)

Mam do Was za to pytanie. Wpadłam na ten pomysł dzięki osobie, która napisała mi niedawno bardzo miły komentarz w jednej z górnych zakładek ;)
Pytanie to brzmi... Czy chcielibyście usłyszeć jak gram?
Mam parę filmików na YT, wstawiałam je dawno temu w ramach zapamiętania "jak to kiedyś było", więc pomyślałam - dlaczego nie? Niektórzy pisali, że chętnie by posłuchali jak gram.
Zatem pytanie kieruję do Was. To blog o książkach i chciałam tu zamieszczać wszystko to, co książkowe. Moja gra odnosi się głównie do wszelkich bajek i filmów Disney'a no i - jak wiadomo - z książkami nie ma nic wspólnego.

Dlatego ten wybór zostawiam Wam. :)

Dla tych, którzy jeszcze nie czytali recenzji -> "Cmętarz Zwieżąt"

~ Agnes

"Cmętarz Zwieżąt"

Tytuł: "CMĘTARZ ZWIEŻĄT"
Autor: Stephen King
Wydawca: Prószyński i S-ka
Data premiery: 12 maja 2009 r.
Ilość stron: 424
Okładka: miękka
Cena: 32 zł
ISBN: 978-83-7648-608-6

RECENZJA

„Zazwyczaj przeprowadzka to początek nowego życia, ale dla rodziny Creedów stała się początkiem ich końca. Mistrz horroru Stephen King zaprasza czytelników na wycieczkę do piekła i z powrotem!
Na świecie istnieją dobre i złe miejsca. Nowy dom rodziny Creedów w Ludlow był niewątpliwie dobrym miejscem - przytulną, przyjazną wiejską przystanią po zgiełku i chaosie Chicago. Cudowne otoczenie Nowej Anglii, łąki, las; idealna siedziba dla młodego lekarza, jego żony, dwójki dzieci i kota. Wspaniała praca, mili sąsiedzi - i droga, po której nieustannie przetaczają się ciężarówki. Droga i miejsce za domem, w lesie, pełne wzniesionych dziecięcymi rękami nagrobków, z napisem na bramie:
CMĘTARZ ZWIEŻĄT (cóż, nie wszystkie dzieci znają dobrze ortografię...).
Ci, którzy nie znają przeszłości, zwykle ją powtarzają... i nie chcą słuchać ostrzeżeń.”

Stephen King. Tyle wystarczy, by zachęcić potencjalnego odbiorcę do dalszego czytania. Chyba nie ma na świecie osoby, która nie słyszałaby o słynnym królu grozy. Człowieku, który zapracował na swoją sławę wydając aż 48 powieści. Całkiem niedawno czytałam artykuł, w którym Stephen King rozmyślał nad tym, jak powinno brzmieć pierwsze zdanie, by zachęcić do dalszego czytania. Myślę, że Waszą uwagę już mam, więc przejdę do rzeczy.

„Cmętarz zwieżąt” to moje pierwsze spotkanie z Kingiem. W tej książce czytelnik poznaje miłą rodzinę Creedów. Louis, lekarz, oraz jego żona Rachel wraz z dwójką dzieci – Ellie i Gage’m oraz kotem Churchem przeprowadzają się do domu stojącego w pobliżu miasteczka Ludlow. Szybko zapoznają się z sąsiadami – starszym mężczyzną o imieniu Jud i jego żoną Normą, która cierpi na artretyzm. Nowi sąsiedzi zostają bardzo ciepło przyjęci przez starych mieszkańców domu naprzeciwko. Jud zaprasza Louis’a na piwo i nawiązuje przyjacielską pogawędkę.
Na początku można odnieść wrażenie, że opisywana historia skazana jest na niepowodzenie w słynnym świecie horroru. Zdaje się być zwykłą obyczajówką, która nie zmrozi krwi w żyłach. Jedną z wielu, które pozostawiają po sobie niedosyt i rozczarowanie. Jednak po chwili czytelnik zdaje sobie sprawę, że coś jest nie tak. Wieczorem, leżąc samotnie w pokoju, czytając dzięki skąpemu naświetleniu lampki, zdaje sobie sprawę, że boi się spojrzeć w ciemną przestrzeń swoich własnych czterech ścian. W tekście kryje się coś niepokojącego. Dlatego gdy Jud ostrzega nowego sąsiada, że droga jest bardzo ruchliwa, a później prowadzi całą rodzinę na osobliwy cmentarz nakreślony pracą dziecięcych rąk, można odczuć wrażenie, że nagromadzona ilość szczegółowych informacji jest początkiem ogromnej tragedii. Każdy przejeżdżający samochód, czy samo wspomnienie o ścieżce prowadzącej na cmentarzysko powoduje gęsią skórkę i niespokojne przeczucie, że lada moment wydarzy się coś złego. Okazuje się, że w książce Kinga nawet niespodziewany trzask drzwi sprawia, że odbiorca podskakuje ze strachu, choć w jego domu panuje cisza. Gdy w sypialni rodziny Creedów jest ciemno, a bohaterowie zapadają w (prawie) błogi sen, czytelnik ma ochotę pozaświecać wszystkie światła i ukryć się pod kocem. Już po pierwszych stu stronach wiadomo, że królowi należy się szacunek, a rozpoczęta dopiero książka nie będzie ostatnią.
Szala strachu przelewa się w momencie, gdy pierwszego dnia roku akademickiego pewien student, Victor Pascow, zostaje śmiertelnie potrącony przez samochód i trafia w ręce doktora kampusu, czyli właśnie Louis’a. Po tym wydarzeniu pozostaje jedynie strach, histeryczny śmiech, postradanie zmysłów i nieme wołanie o pomoc. Ze świata grozy nie ma ucieczki, a silne szpony wytworzonej przez Kinga bestii trzymają aż do końca, do ostatniej strony.

Trzeba przyznać, że klimat utworzony na kartach tej powieści to istny majstersztyk. Wysoki poziom, klasa, budowane stopniowo napięcie i duszna, parna atmosfera, która wprawia czytelnika w przejęcie powodują, że setki dreszczy rozchodzą się po ciele jak zachłanne mrówki. Książka ożywa i porywa czytelnika synestezją smaków, zapachów i widoków. Kartki przelatują przez palce z szybkością błyskawicy. Chce się wiedzieć co będzie dalej.

Myślę, że „Cmętarz zwieżąt” będzie dobrym początkiem dla tych, którzy Stephena Kinga dopiero zamierzają poznać. Chociaż nie mam porównania z innymi dziełami autora, mogę z czystym sumieniem polecić tę jedną przeczytaną przeze mnie powieść, bo nie zawiodłam się na niej i wiem, że Wy też będziecie z niej zadowoleni.

A teraz trochę chwalenia…
Powyższa recenzja wygrała w konkursie na recenzję tygodnia wydawnictwa Prószyński i S-ka. Znajduje się tutaj do 18 września, kiedy zostanie wybrana kolejna zwycięska praca.

Książkę oceniam następująco: Okładka: 10/10 Szybkość czytania: 10/10 Bohaterowie: 9/10

I pamiętajcie – wszystko zależy od gustu.

P.S. Na podstawie tej książki powstał film, który zamierzam obejrzeć. Kto wie, może podzielę się z Wami swoimi spostrzeżeniami?... Ale nic nie obiecuję :)

Piszcie w komentarzach co sądzicie o „Cmętarzu Zwieżąt”.
A jeśli jeszcze nie czytaliście, piszcie opinie na temat recenzji.
Każdy głos jest mile widziany.


~ Agnes

Liebster Blogger Award nr 3!

Dziękuję ślicznie Aperacjum, Pawłowi B, autorowi bloga Pokaż Słowa za nominację do…

Jest to dla mnie bardzo miłe wyróżnienie, ponieważ mój blog istnieje od niedawna. Bardzo się cieszę, że każdego dnia przybywa nowych obserwatorów i czytelników, a także z tego, że stali bywalcy pozostawiają po sobie ślady w postaci komentarzy i… właśnie takich wyróżnień. Będę dalej się starać i mam nadzieję, że moje recenzje z czasem będą jeszcze lepsze :)
Teraz parę słów o tym, na czym polega „Liebster Blog Award”
,,Nominacja do Liebster Award jest otrzymywana od innego blogera w ramach uznania za “dobrze wykonaną robotę”. Wyróżnienia zwykle otrzymują blogi o mniejszej liczbie obserwatorów, co daje możliwość ich rozpowszechnienia. Po odebraniu nagrody należy odpowiedzieć na 11 pytań otrzymanych od osoby, która Cię nominowała. Następnie Ty nominujesz 11 osób, informujesz wybranych blogerów oraz zadajesz im 11 pytań. Nie wolno nominować bloga, który Cię nominował.”

Paweł zadał mi następujące pytania:
1. Dlaczego zdecydowałaś się na prowadzenie bloga? Moja odpowiedź: Nie mam pojęcia :) Ten pomysł przyszedł nagle, bez niczego. Pomyślałam, że miło byłoby dzielić się z innymi swoimi spostrzeżeniami na temat literatury. Tak też zrobiłam :)
2. Czy od zawsze lubiłaś czytać książki? Moja odpowiedź: Owszem, lubiłam czytać książki od kiedy pamiętam. Nawet w przedszkolu brałam książki i czytałam je rówieśnikom.
3. Którą część Harry'ego Pottera lubisz najbardziej? Moja odpowiedź: To bardzo łatwe pytanie! :) Jak już wiele razy wspominałam, do serii o HP mam ogromny sentyment, bo to dzięki tym książkom tak naprawdę pokochałam czytanie. (To już kwestia nie lubić, a kochać). Mam dwie ulubione części - trzecią (Więzień Azkabanu) i piątą (Zakon Feniksa).
4. Wolisz książki papierowe, ebooki, czy audiobooki? Moja odpowiedź: Zdecydowanie papierowe. Nie lubię czytać ebooków (myślę, że gdybym miała czytnik mogłabym robić wyjątki). Natomiast osoby, które odczytują tekst w audiobookach bardzo mnie irytują. Czasem nie czytają danych kwestii tak, jakby to zrobił głos w mojej głowie. Nie mają takiego głosu, tonu, barwy jak zwykłam sobie wyobrażać i znacznie ciężej jest mi się wczuć w daną postać.
5. Twoje popisowe danie w kuchni? Moja odpowiedź: Kocham gotować i piec. Nie potrafiłabym odpowiedzieć na to pytanie sama, dlatego o zdanie zapytałam kogoś innego. Odpowiedź brzmiała: muffinki.
6. Pozwoliłabyś Twojemu zwierzakowi spać z Tobą w łóżku? Moja odpowiedź: Owszem! Choć trochę ciężko byłoby pozwolić spać szynszyli w łóżku... Mogłaby uciec albo bałabym się, że zrobię jej krzywdę. Wszak to zwierzę zwinne ale drobne!
7. Jaki jest Twój ulubiony zespół muzyczny? Moja odpowiedź: Lubię kilka zespołów. Postanowiłam podać jeden konkretny, bo tylko w jego przypadku lubię wszystkie utwory bez wyjątku. Three Days Grace.
8. Kim chciałaś zostać w dzieciństwie? Udało Ci się? Moja odpowiedź: Marzenia dziecięce nie znają granic. Najpierw chciałam być baletnicą, potem sławną piosenkarką, a w późnym dzieciństwie aktorką. Śpiewam tylko dla siebie, tańczę też, ale muzyki się trzymam mocno. Zawodowo nie jestem żadną z wymienionych osób.
9. Wolisz pióro czy długopis? A może ołówek? Moja odpowiedź: Wolę długopis. Pióro nie jest stworzone dla mnie, a ołówek wykorzystuję tylko do rysunku.
10. Pisałaś kiedyś pamiętnik? Moja odpowiedź: Owszem. Ale nie był to pamiętnik, tylko dziennik. Subtelna, ale znacząca różnica. Spisałam cztery lata swojego życia. Każdy dzień.
11. Jakim instrumentem muzycznym chciałabyś być? Moja odpowiedź: Zależy kto by na mnie grał ;)

To była moja trzecia nominacja (jeszcze raz dziękuję!), dlatego mam nadzieję, że nikt się nie obrazi, jeśli tym razem nie wymyślę pytań i nikt nie zostanie nominowany. Dotychczas zaprosiłam do zabawy wszystkie blogi, które według mnie były tego warte. Pozostałe są jeszcze zbyt "świeże", by wyrobić sobie na ich temat zdanie. Ale myślę, że w przyszłości, jeśli znów zostanę nominowana (co bardzo by mnie cieszyło), kolejne osoby dostaną szansę :)

~ Agnes

Kazuo Ishiguro

Standardowo - okładki. Tym razem wielkiego pola do popisu nie ma...
Po kliknięciu w obrazek przejdziecie do strony :)


Kliknij tutaj, by przejść do recenzji "Nie opuszczaj mnie"

~ Agnes

"Nie opuszczaj mnie"

Tytuł: "NIE OPUSZCZAJ MNIE"
Autor: Kazuo Ishiguro
Wydawca: Albatros
Data premiery: 25 lutego 2011 r.
Ilość stron: 320
Okładka: miękka
Cena: 31,90 zł
ISBN: 978-83-7659-320-3

RECENZJA

„Kathy, Ruth i Tommy uczą się w elitarnej szkole z internatem – idyllicznym miejscu w sercu angielskiej prowincji. Nauczyciele kładą tu szczególny nacisk na twórczość artystyczną i wszelkiego rodzaju kreatywność. Tym, co odróżnia tę szkołę od innych jest fakt, że żaden z uczniów nie wyjeżdża na ferie do rodziny. Życie w Hailsham toczy się pozornie normalnym trybem: nawiązują się młodzieńcze przyjaźnie, pierwsze miłości i kontakty seksualne, dochodzi do konfliktów między uczniami a nauczycielami. Stopniowo, w wyniku przypadkowych napomknień i aluzji, odsłania się ponura, zarazem przerażająca tajemnica… Czy miłość, która połączy Kathy i Tommy’ego wystarczy, by odmienić los, który od początku był im pisany?”

Przy okazji „Ostatecznego wyjścia” wspominałam, że prawie zdążyłam zrazić się do japońskich autorów, ale później spróbowałam przeczytać inną książkę, dzięki której zrażona nie jestem. Jak obiecałam, doczekaliście się recenzji owej książki.

Nie wiem dlaczego, ale kiedy tylko lektura znalazła się w moich rękach, od razu pomyślałam, że wynudzę się przy niej na śmierć. Tak bardzo się myliłam! Książka okazała się być niesamowita. Już od pierwszych stron wciągnęła mnie do swojego świata i wiedziałam, że nie uda mi się uciec. Choć czasami miałam na to ogromną ochotę, ona mocno mnie trzymała swoimi wielkimi szponami i nie puszczała, aż nie doszłam do końca. Dlaczego chciałam uciec? Biegłam przez tę opowieść jak bohaterowie na okładce. Biegłam jakby mnie gonili, jakbym miała umrzeć, nie oglądając się za siebie. Biegłam ile tchu zdołałam zebrać między żebrami, krztusząc się atmosferą, tak parną i dymną, mroczną i niemal liryczną. Biegłam, bo takie było moje przeznaczenie, gdy już weszłam do tego świata. I mam wrażenie, że nadal biegnę. Uciekam przed przeznaczeniem. Pytanie brzmi – czy IM się udało.

Z przodu okładki widnieje mały i krótki, acz istotny napis – „Poruszająca antyutopia o miłości i dorastaniu”. Lepiej bym tego nie opisała. Ze wszystkich książek antyutopijnych, jakie miałam okazję przeczytać, ta jedna przekracza wszelkie granice. Nie ma po niej kaca. Jest raczej dusząca kula w piersi, która nie pozwala żyć normalnie. Która dręczy wnętrze i daje znak, że coś jest nie tak. Że nie miało tak być. Zbyt smutno i melancholijnie.

Każdy chodzi do szkoły. Jednak nie każdy ma szansę dostać się do tak elitarnej jak Hailsham. Szczerze mówiąc nie wiem, czy chciałabym się znaleźć akurat tam. Uczniowie tego miejsca traktowani są w dość nietypowy sposób. Najbardziej ceni się tam tych, którzy mają talent. Wyszukuje się najlepszych, wyjątkowych. Właśnie oni są szanowani. Osoby, które talentów nie posiadają mają bardzo duże problemy i skazani są, lekko mówiąc, na najniższy poziom w ludzkiej hierarchii.
Główni bohaterowie mają po piętnaście lat, co oznacza, że został im rok nauki, zanim opuszczą szkolne mury. Kathy ma ogromny talent, czego nie można powiedzieć o Tommym. Przynajmniej tak się wszystkim wydaje. Każda osoba znajdująca się w Hailsham posiada drewniane pudełko opatrzone imieniem, które starannie chowa pod łóżkiem. Przechowują tam swoje skarby. Jakie to mogą być skarby? Co jest tak cenne, by ukrywać to przed wszystkimi? Otóż wszystko. Najmniejsza rzecz, śmieć, laleczka, stara kaseta – te drobnostki mają znaczenie dla osób, które posiadają jedynie talent. Raz na jakiś czas do budynku przyjeżdża wóz wypchany wszystkim, co dało się do niego wrzucić. Wtedy dobrzy uczniowie zapraszani są na „wystawy”. Dzięki specjalnym żetonom rozdawanym zamiast ocen mogą wybierać sobie rzeczy, które staną się ich skarbami. Dla Kathy najważniejszą rzeczą jest kaseta z piosenką, której uwielbia słuchać. Zwykle robi to w samotności, tuląc poduszkę i tańcząc z nią po pokoju, ze łzami w oczach. Tylko… dlaczego komuś to przeszkadza? Dlaczego patrzą na nią jak na złe dziecko? Nie rozmawiają z nią i unikają, jak tylko mogą?
Pewnego dnia jedna z nauczycielek nie wytrzymuje napięcia i wyznaje prawdę swoim wychowankom. Mówi im o rzeczach, które na zawsze odmienią ich (bądź co bądź) krótkie życie. Wyznanie tej tajemnicy jest końcem pracy nauczycielki i końcem tego, co wszyscy uważali za rzeczywistość. Potem zostaje tylko ból, pustka, strach i rozpaczliwe wołanie o pomoc.

Jak radzić sobie na świecie, w którym bez talentu jest się nikim? Co znaczy miłość dwojga osób skazanych na katastrofę? Dlaczego śmieci są skarbami? Po co w ogóle istnieją takie miejsca jak Hailsham? Po co wychowuje się tam dzieci? Jaka jest prawda i ile ona znaczy? W żadnej szkole nie uczą tego, co musieli wiedzieć wychowankowie Hailsham. Żaden nauczyciel nie czuje smutku znając prawdę. Za to uczniowie czują radość nie znając jej. Poznajcie losy dwóch przyjaciółek, których los odmienia się na gorsze. Historię miłości skazanej na niepowodzenie. Uciekajcie. Biegnijcie ile sił w nogach. Tylko pamiętajcie, że najmniejsze potknięcie grozi rychłą śmiercią.

Jeśli szukacie antyutopii na wysokim poziomie, historii z klasą, która faktycznie odmieni Wasze życie, opowieści, która nie jest banalna i do głębi poruszy Wasze serca… Musicie sięgnąć po tę książkę. „Nie opuszczaj mnie” na pewno Was nie zawiedzie. Zapewniam, że takiej antyutopii jeszcze nigdy nie czytaliście.

Książkę oceniam następująco: Okładka: 9/10 Szybkość czytania: 9/10 Bohaterowie: 9/10

I pamiętajcie – wszystko zależy od gustu.

P.S. Na podstawie tej książki powstał film, który prawdę mówiąc ogląda się bardzo źle. W przeciwieństwie do wciągającej książki, ekranizacja jest nudna, nie oddaje klimatu i co najgorsze – nawet treści. Oczywiście główny wątek został uchwycony, ale wszyscy dobrze wiemy, że książki są lepsze :)

Piszcie w komentarzach co sądzicie o „Nie opuszczaj mnie”.
A jeśli jeszcze nie czytaliście, piszcie opinie na temat recenzji.
Każdy głos jest mile widziany.

~ Agnes

Jodi Picoult & John Marsden

No i z tego wszystkiego zapomniałam o okładkach "Kruchej jak lód". Co kac "Miasta kości" ze mną robi...
Akurat jak dodałam recenzję "Jutra" przypomniało mi się o okładkach, ale już nie chciałam usuwać posta, więc teraz nadrabiam :)
Po kliknięciu w obrazek przejdziecie do strony :) Na pierwszy ogień idzie "Krucha jak lód".

Ta pierwsza jest bardzo ładna, ale mimo wszystko wydaje mi się,
że żadna nie przebija uroku polskiego wydania :)

A teraz "Jutro"...

Wszystkie powyższe okładki (łącznie z filmową) wydają mi się zbyt masywne i nie przyciągają mojego wzroku... Nasza mogłaby być bardziej dopracowana, ale mimo wszystko wydaje mi się lepsza.
A skoro już przy "Jutrze" jesteśmy, to muszę Wam powiedzieć, że wczoraj oglądałam ekranizację i muszę przyznać, że jest bardzo dokładna! Gdyby pominąć fragmenty dotyczące miłości (które były w złym czasie i miejscu), to cała reszta filmu zgadza się wręcz idealnie z książką. Więc jeśli kogoś z Was nie ciągnie do lektury, może obejrzyjcie film? Nie spodoba Wam się - mieliście rację. Ale jeśli się spodoba...
Zastanowiłabym się nad przeczytaniem reszty serii :)

A dla zainteresowanych dodam jeszcze, że w 2014 roku ma się pokazać ekranizacja drugiej części.

Kliknij tutaj, by przejść do recenzji "Kruchej jak lód" Kliknij tutaj, by przejść do recenzji "Jutra"

~ Agnes