"Freak City"

Tytuł: "FREAK CITY"
Autor: Kathrin Schrocke
Wydawca: Dreams
Data premiery: 3 października 2013 r.
Ilość stron: 222
Okładka: miękka
Cena: 27,99 zł
ISBN: 978-83-63579-03-6

RECENZJA

Czasami po prostu bywa tak, że książka nie jest taka, jak się wydawało… Czasami chce się przeczytać jakąś książkę ze względu na okładkę, opis, czy opinię… Po to są opisy z tyłu okładki i same okładki. Po to czyta się opinie i recenzje innych osób. Ale czasami wyboru dokonuje się impulsywnie, bo akurat książka wpadnie w oko i nie wiedzieć czemu ma się nieodpartą chęć natychmiastowego jej przeczytania. A okładka „Freak City” jest niewątpliwie bardzo ładna i przyciąga wzrok. Szkoda tylko, że to co jest na okładce i co wyczytać można w opisie zdecydowanie mija się z prawdą…

Książkę przeczytałam w dwa dni, zaraz po zakupieniu jej na Targach Książki w Poznaniu. Tak więc najtrudniejszym elementem całego rytuału było napisanie recenzji. Wzięłam się za nią dopiero teraz, bo ciężko mi było napisać cokolwiek na jej temat. Nie dlatego, że wywarła na mnie silne emocje, ani też dlatego, że tak bardzo trafiła w moje serce, że trudno mi było znaleźć słowa, by opisać treść. Właściwie uzasadnienie tego opóźnienia jest zbyt bolesne, by o tym mówić. Ta książka jest po prostu słaba… Bardzo mi przykro, ale zazwyczaj nie zapominam jak miał na imię główny bohater po kilku dniach od momentu przeczytania zakończenia. Nawet teraz, gdy rozpoczęłam w końcu pisanie recenzji na ten temat, muszę mieć przed sobą książkę, bo nie mogłam sobie przypomnieć imion.

Z tyłu okładki znajduje się opis, który niewątpliwie przyciąga. Zwłaszcza tekst na samej górze. Uwydatniono go grubszą czcionką – „Zawsze myślałam, że spadające gwiazdy brzmią jak tłuczone szkło…”. To zdecydowanie najlepszy cytat tej książki. Niestety jedyny. Ale chyba gorsze jest to, że był on pozbawiony znaczenia. Bezpłciowy. Bezbarwny. Nie mający najmniejszego, głębszego sensu. Ot, tekst rzucony przez bohaterkę, gdy zobaczyła jak ktoś rozbija na chodniku butelkę. Nie miało to żadnego znaczenia i więcej do tego nie powracano. Reszta opisu w zasadzie się zgadza, bo jest „bezpieczna”. Nie można zarzucić nikomu, że napisano kłamstwa. Może z wyjątkiem ostatniego zdania, bo historia nie była poruszająca. Jeśli miałabym określić całość jednym słowem, powiedziałabym raczej, że ta książka była mdła. Tak trudne historie, z życia wzięte, o miłości dwóch niepasujących do siebie osób powinny łamać serce, wzruszać, dogłębnie przenikać. Tutaj brakowało dosłownie tego wszystkiego, co powinno się znaleźć w każdej dobrej książce. Aż płakać mi się chce na myśl, że tak kiepska książka wyszła spod wydawnictwa Dreams. Osobiście zawsze czytam pierwsze dwa rozdziały, a potem, jeśli to konieczne, przerzucam parę kartek i zaczynam czytać na chybił trafił parę zdań. Pierwsze dwa rozdziały zaczęły się ciekawie. Przy trzecim zaczęłam żałować wyboru, a tytułowe Freak City okazało się czymś zupełnie innym, niż sądziłam.

Główny bohater – Mika – ma piętnaście lat i dopiero co stracił swoją dziewczynę, z którą (co istotne, bo powtarzane co chwilę) spał. Nastolatka rzuciła go w sposób okrutny, gdyż chciała zakończyć związek zanim zacznie się robić nudno, a potem znalazła sobie nowego chłopaka. Mika nie widział innego wyjścia – musiał znaleźć sobie inną dziewczynę, by wzbudzić zazdrość w swojej eks, z którą spał. A to, że z nią spał miało istotne znaczenie, ponieważ jego przyjaciel był prawiczkiem. Przecież to jest nie do pomyślenia, żeby jakiś chłopak w wieku czternastu / piętnastu lat był prawiczkiem! Kwestie spania ze swoją dziewczyną były tak często powtarzane, że gdyby wyciąć ten wątek, z książki zostałaby ulotka. Ale może przejdę do kolejnych kwestii związanych z bohaterami. Mika ma dwójkę przyjaciół. Wielokrotnie zastanawiałam się dlaczego autorka wymyśliła sobie ich aż dwóch, skoro do końca książki znaczenie miał tylko jeden z nich. Drugi został odsunięty na tak daleki plan, że nie wspominano o nim przez całą książkę i dopiero na szarym końcu, gdy zaczynałam się zastanawiać czy autorka o nim zapomniała, w końcu znów się pojawił. Nie miał istotnej roli. Po prostu minął się z przyjacielem w klubie, gdzie się przywitali i tyle było w jego roli. Ważniejszą postacią miała być Lea, czyli dziewczyna, która jest głucha. Jeśli chodzi o nią, przyznam, że informacje były dość przydatne jeśli ktoś nigdy nie słyszał o głuchych osobach. Ja nie dowiedziałam się niczego nowego, ale może w przypadku laików będzie inaczej. Autorka poruszyła kwestię różnicy między głuchymi a głucho-niemymi. Lea była głucha, a Mika, chcąc się z nią dogadać, zapisał się na kurs języka migowego. W tym momencie zdarzył się cud nad cudami, ponieważ piętnastolatek był na zajęciach dwa razy i nagle dogadanie się ze znajomą stało się dziecinnie proste, mimo powtarzania przez 3/4 książki, że kurs musi trwać lata, by ledwo zacząć się porozumiewać. Ta książka była tak logiczna jak nauka fizyki kwantowej przez trzylatka. Przez całą książkę bohaterowie spotkali się trzy razy, z czego dwa spotkania były nieudane i nagle się w sobie zakochali! Happy end! Irytowało mnie niezdecydowanie nastolatków. Mika cały czas myślał o byłej, Lea cały czas udawała, że Mika nie ma dla niej znaczenia. Jeśli w książce nie pojawiały się suche fakty dotyczące głuchych, pojawiał się seks. Tak na dobrą sprawę nie wiem komu mogłabym tę książkę polecić, bo dla dorosłych jest zbyt dziecinna, a znowu dla dzieci się nie nadaje przez wiecznie powtarzające się rzeczy o charakterze erotycznym. Tylko obawiam się, że młodzieży ten twór także się nie spodoba, bo jest zbyt nudny. A może to tylko moje subiektywne odczucie?

Chociaż opowieść przeczytałam szybko, strasznie się przy niej wymęczyłam. Z niecierpliwością czekałam na rozwinięcie akcji i nie doczekałam się. Zdjęcie na okładce ani trochę nie pasuje do historii, a po opisie spodziewałam się wzruszającej, pełnej przesłania opowieści o tym, jak trudne bywa życie, gdy ktoś jest pokrzywdzony przez los. Gdyby całość skrócić do 50 stron (co byłoby łatwe!), byłby to dobry wstęp do jakiejś książki. A jeżeli to co przeczytałam jest w jakikolwiek sposób godne uwagi, to po prostu ostrzegam, że można się nieźle zawieść. Żal mi pozbywać się tej książki, bo długo na nią czekałam i to moja jedyna pamiątka z Targów.
Ale chyba nie chcę zapamiętać ich w taki sposób…

1,5/6

I pamiętajcie – wszystko zależy od gustu.

Piszcie w komentarzach co sądzicie o książce.
A jeśli jeszcze jej nie czytaliście, piszcie opinie na temat recenzji.
Każdy głos jest mile widziany.

~ Agnes